EUCHARYSTIA - MSZA ŚWIĘTA

 

ODPOWIEDŹ DLA WĄTPIĄCYCH

 

CUDA EUCHARYSTYCZNE

 

 

 

Od ponad 1200 lat w różnych miejscach na świecie odnotowano ponad sto cudów eucharystycznych. Zdarzało się, że hostie krwawiły lub przemieniały się w Ciało, a wino mszalne w Krew Pańską. Było i tak, że hostie unosiły się w powietrzu lub pozostawały nienaruszone przez wiele lat.

 

Cuda eucharystyczne są znakami szczególnego rodzaju, wskazują bowiem na prawdziwą obecność Jezusa w Eucharystii. Nie należy ich jednak pojmować w kategoriach sensacji. Nie są one bowiem po to, żeby wiarę wzbudzać, lecz żeby obudzić ją w nas.

 

 

 

Grupa AB

 

Większość tych niezwykłych zjawisk dokumentują źródła historyczne oraz liczne przekazy świadków. Niektóre cuda, nawet i po kilku stuleciach, potwierdziły badania naukowe. Udało się na przykład ustalić grupę krwi na Całunie Turyńskim oraz na przechowywanej od VII w. w katedrze w Oviedo tzw. Chuście Potowej - relikwii także związanej z męką Chrystusa. Jest ona identyczna z krwią, w którą przemieniło się wino eucharystyczne ok. 700 r. w klasztorze w Lanciano.

 

W tej włoskiej miejscowości, leżącej w prowincji Chieti nad Adriatykiem - jak głoszą przekazy - w VIII w. w Zgromadzeniu św. Bazylego żył pewien kapłan, który powątpiewał w rzeczywistą obecność Jezusa w Komunii św. Jednak pewnego dnia, podczas sprawowania Mszy św., po wypowiedzeniu słów konsekracji w jego rękach pojawiło się żywe ciało i krew w kielichu. Przerażony próbował początkowo ukryć to przed ludźmi, zawijając hostię w kawałek materiału i zakrywając kielich, ale krople krwi kapały obficie na podłogę. Wieść o niezwykłym zdarzeniu szybko rozniosła się po okolicy.

 

 

Grudki krwi i cząstki ciała są przechowywane z wielką czcią w pięknym relikwiarzu w kościele św. Franciszka w Lanciano. Ciało o barwie brunatno-różowej, otaczające hostię w srebrnej monstrancji, pozostaje takie samo, jak w chwili cudu. Natomiast krew, która uległa skrzepnięciu i powstało pięć nieregularnych co do wielkości bryłek, znajduje się w kwarcowym kielichu.

 

 

 

Wbrew fizyce

 

Na początku lat 70. minionego wieku próbki zachowanych substancji poddano wnikliwym badaniom naukowym. Wyniki dowiodły, że zachowana cząstka ciała jest częścią mięśnia sercowego z typowymi dla tego rodzaju tkanek komórkami układu nerwowego. Krew również zachowała się w tak dobrym stanie, że można było ustalić jej grupę - AB, taką samą, jaką zidentyfikowano przy analizie ciała. Zaskakujący był także fakt, że ciężar jednej z zachowanych bryłek krwi miał identyczny ciężar z wszystkimi pozostałymi razem wziętymi. Największą niewiadomą jest jednak to, że relikwie wystawione przez wieki na działania czynników atmosferycznych, fizycznych i biologicznych zachowały się w niezmienionym stanie. Ciało i krew, mimo że nie znaleziono śladu jakichkolwiek substancji konserwujących, są takie same, jak u żywej osoby.

 

Bazylikę w Lanciano odwiedziły miliony wiernych. Nie kryjąc zdumienia tym, co ujrzeli, adorują oni Najświętszy Sakrament. Wśród pielgrzymów był też papież Jan Paweł II, który 3 listopada 1974 r., jeszcze jako kardynał, całą noc modlił się, adorując relikwie cudu eucharystycznego. W księdze pamiątkowej napisał zaś tak: „Spraw, abyśmy w Ciebie bardziej wierzyli, pokładali nadzieję i miłowali".

 

 

 

Znak przy grobie św. Krystyny

 

Równie znana z cudu eucharystycznego jak Lanciano jest również włoska Bolsena. Tam w 1263 r., podczas Mszy św., którą przy grobie św. Krystyny odprawiał kapłan Piotr z Pragi, na ołtarz spłynęła z hostii prawdziwa krew. Cud wydarzył się w chwilę po wypowiedzeniu słów: „To jest Ciało moje...". Kapłan przeraził się, zawinął hostię w korporał i włożył do kielicha. Kilka kropel upadło jednak na posadzkę.

 

Ksiądz Piotr przerwał odprawianie Mszy św. i niezwłocznie udał się do sąsiedniego miasta Orvieto, gdzie przebywał papież Urban IV. Wysłuchał on relacji kapłana, a po potwierdzeniu zdarzenia przez innych świadków oraz przeprowadzeniu specjalnego procesu rok później bullą Tramiturus ustanowił święto Bożego Ciała.

 

Niedługo później w Orvieto wzniesiono okazałą katedrę, a zakrwawiony korporał umieszczono w relikwiarzu, w którym do dziś w Kaplicy Korporału można czcić Najświętszą Krew. Regularnie korporał poddawany Jest badaniom, które przeprowadzają najwybitniejsi eksperci. Za każdym razem wynik naukowych analiz jest ten sam: krew zachowuje właściwości krwi ludzkiej.

 

Natomiast w Bolsenie, w kościele św. Krystyny, zachowano skrwawione kamienie. Jeden wmurowano za ołtarzem, przy którym zdarzył się cud, a drugi - umieszczony w relikwiarzu - czczony jest podczas procesji Bożego Ciała.

 

 

 

Po co te cuda?

 

Wiele jest też przykładów cudownych zdarzeń podczas przyjmowania Komunii św. Jedno z ostatnich tego rodzaju odnotowano w 1984 r. w Watykanie, kiedy Komunii św. udzielał Jan Paweł II w swej prywatnej kaplicy grupie pielgrzymów z Azji. Gdy Komunię przyjmowała pewna Koreanka, hostia stała się kawałkiem ciała ludzkiego. Ojciec Święty w głębokim milczeniu pobłogosławił kobietę i udzielał dalej Komunii...

 

Ze znanych faktów wynika, że najczęściej cuda eucharystyczne pojawiały się wówczas, kiedy realna obecność Chrystusa na ołtarzu była poddawana w wątpliwość, lub jeszcze częściej, gdy Najświętszy Sakrament był lekceważony, przyjmowany niegodnie, a nawet bezczeszczony. Była to niejako odpowiedź na ludzką słabość. I to najpewniej do takich ludzi odnosi się wypowiedź Jezusa, którą niegdyś skierował do Tomasza Apostoła: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli" (J 20,29).

 

Rozpatrując te niezwykłe zdarzenia w kontekście zwątpienia, lekceważenia, profanacji, łatwiej zrozumieć istotę cudu. To zapewne głównie dla tych powodów Chrystus w różnych okolicznościach ukazuje ludziom swą obecność poprzez cuda eucharystyczne. Zresztą nasza wiara nieustannie poddawana jest coraz to nowszym próbom. By wyjść z nich zwycięsko, często wypatrujemy zewnętrznych dowodów. Gdy jednak nie mamy wątpliwości, cudowne znaki przyjmujemy z pokorą, ale nie są nam one potrzebne.

 

 

***

 

 

Większość cudów eucharystycznych wydarzyło się we Włoszech. Oprócz wspomnianych, do najsławniejszych z nich należą zdarzenia w: Trani (1000 r.), Ferrarze (28 marca 1171 r.), Altri (1228 r.), we Florencji (30 grudnia 1230 r. i 24 marca 1595 r.), Offidzie (1280 r.), Maceracie (25 kwietnia 1356 r.), Turynie (6 czerwca 1453 r.), Asti (25 lipca 1535 r. i 10 maja 1718 r.), Sienie (14 sierpnia 1730 r.) i Paterno (27 stycznia 1772 r.).

 

Niezwykłe, ale udokumentowane zdarzenia związane z Eucharystią miały także miejsce w Niemczech (Augsburg - 1194 r., Regensburg - 1257 r., Stich - 1970 r.), Francji (Paryż - 1274 i 1290 r., Blanot - 1331 r.), Hiszpanii (Daroca - 1239 r., Alcala de Henares - 1597 r.), Portugalii (Santarem - XIII w.), jak również w Polsce. Najbardziej znane z nich związane są z wydarzeniami w Poznaniu (1399 r.), Glotowie na Warmii (XIV w.), Jankowicach Rybnickich (pierwsza połowa XIV w.), Bisztynku (1400 r.), Dubnie (1867 r., obecnie na terytorium Ukrainy).

 

„dobre nowiny”, Nr 2(3); październik 2004 r.; Rok Eucharystii, s. 14-15

 

 

DOMOWA

MENU - spis treści

 

EUCHARYSTIA – Msza święta

W jaki sposób mamy uczestniczyć we Mszy Świętej

Owoce Eucharystii

Jak Chrystus ustanowił Eucharystię

Pierwsze Msze św. - jak wyglądały?

Ta sama od 2000 lat, a jednak...

Modlitwa o uzdrowienie do odmawiania po Mszy świętej

Części Mszy świętej

Przewodnik po Mszy świętej

Cuda Eucharystyczne

Niezwykła historia wielkiego święta (Boże Ciało)

O Eucharystii w Katechizmie Kościoła Katolickiego

Encyklika o Sercu Pana Jezusa

Czytając encyklikę o Eucharystii

św. Tarsycjusz - oddał życie w obronie Jezusa Eucharystycznego

UCZESTNICTWO WE MSZY ŚWIĘTEJ. Kiedy?

 

 

Ciało cudu eucharystycznego z Lanciano, które pojawiło się wokół hostii. Badania wykazały, że jest to ludzka tkanka mięśnia sercowego.

Krew cudu eucharystycznego w Lanciano przekształcona w pięć nieregularnych bryłek.

Cudowna krwawiąca hostia z Santarem w Portugalii. Z hostii wypłynęła krew, gdy kobieta wyjęła ją z ust, by zanieść wróżce jako zapłatę za obiecaną pomoc.

Konsekrowane hostie skradzione w 1730 r. w Sienie, następnie odnalezione i czczone do dziś, pozostały świeże i nie uległy zepsuciu.