MODLITWA

Iz 40

40,1 Pocieszcie, pocieszcie mój lud, mówi to wasz [Pan] Bóg!

40,2 Przemówcie do serca Jerozolimie, wołajcie do niej na głos cały: Oto skończył się już czas jej zniewolenia, zostały już odpokutowane jej winy, otrzymała już także z rąk Pana podwójną karę za wszystkie swe grzechy.

40,3 Oto głos wołający: Przygotujcie dla Pana waszego drogę szeroką na pustkowiu! Wytyczajcie poprzez pustynię drogę prostą dla [Pana] i Boga naszego.

Mate 3,3;

40,4 Niech będą wypełnione wszystkie doliny, niech będą zrównane wszystkie wzgórza i szczyty. Niech wszelka przepaść stanie się równiną, a gwałtowne urwiska tylko dolinami.

40,5 I wtedy objawi się chwała Pana, i ujrzy ją wszelkie stworzenie, bo Pan przemówił swoimi ustami.

Łuka 3,4;

40,6 A wtedy głos dał się słyszeć: Wołaj! Zapytałem więc: Co mam wołać? Wszelkie ciało jest niby trawa, a cały wdzięk jego jest jak kwiat polny.

40,7 Trawa z czasem usycha, a kwiaty więdną, gdy przejdzie nad nimi tchnienie Pana. [Zaprawdę, tylko trawą jest cały naród.]

40,8 Trawa z czasem usycha, a kwiaty więdną, lecz słowa Boga naszego trwać będą na wieki.

Jaku 1,10; 1Pio 1,24;

40,9 Wstępuj na górę wysoką, zwiastunie nowiny dobrej dla Syjonu. Wołaj głośno, jak możesz, zwiastunie dobrej nowiny dla Jeruzalem. Podnoś głos, niczego się nie bój i donoś wszystkim miastom judzkim, że oto nasz Bóg nadchodzi.

40,10 Oto Pan i Bóg idący z całą potęgą, wszystko sobie poddający swoją własną prawicą. A z Nim już idzie nagroda za Jego wielkie zwycięstwo.

Izaj 62,11; Apok 22,12;

40,11 Jest On jak pasterz, co swej trzody pilnuje i nosi jagnięta na swych własnych rękach, i sam je układa na swych własnych piersiach, i matki karmiące do spoczynku układa.

Jana 10,11;

40,12 Kto zdołał czerpać garścią wody morza, kto zmierzył tylko piędzią długość całych niebios, kto włożył całą ziemię w jedną tylko miarkę? Kto zdołał zważyć góry lub umieścić na szalach wagi pagórki?

40,13 Komu udało się zgłębić Ducha samego Pana i kto jako doradca mógłby Go pouczyć?

Rzym 11,34; 1Kor 2,16;

40,14 Od kogóż On rad zasięgał, komu pouczać się pozwalał, aby mógł wejść na drogę prawości i dowiedzieć się tego, co prawe?

40,15 Zaprawdę, całe narody są jak kropla wody w wiadrze. Znaczą one tyle, co jeden pyłek na wadze, całe wyspy ważą nie więcej niż jedno ziarenko piasku.

40,16 Drzewa z lasów Libanu nie starczy na ogień ani jego zwierząt – na całopalne ofiary.

40,17 I wszystkie narody niczym są wobec Niego, znaczą dlań tyle, co nicość i próżnia.

40,18 Jak więc możecie przedstawić sobie Boga, czyim mógłby być dla was obrazem?

40,19 Kowal wykuwa posąg, który złotnik złotem pokrywa i przyozdabia go łańcuszkami ze srebra.

Dzie 17,29;

40,20 Kto jest ubogi i nie może zakupić ofiarnego daru, drzewa szuka, które nie próchnieje, i przekazuje je rzemieślnikowi biegłemu, prosząc, by mu wykonał trwałą podobiznę bożka.

40,21 Czy nie wiedzieliście o tym? Czy nigdy nie słyszeliście tego? Czy nie mówiono wam tych rzeczy od samego początku? Czy nie zrozumieliście, jak ziemia powstała?

40,22 Przebywa On ponad okręgiem ziemi, tej ziemi, której mieszkańcy są niby szarańcza. To On rozciągnął niebiosa jak płótno i uczynił z nich jakby namiot, pod którym się mieszka.

40,23 W nicość zamienił możnych tego świata i unicestwił wszystkich sądzących ziemię.

40,24 Ledwie ich zasadzono, zaledwie ich posiano, kiedy już zaczęli zakorzeniać się w ziemi, powiał na nich swym tchnieniem. I pousychali od razu wszyscy, i uniósł ich wiatr niczym ździebło słomy.

40,25 Jak więc Mnie sobie wyobrażacie i z kim Mnie porównać chcecie? – zapyta sam Święty.

40,26 Podnieście wasze oczy ku górze i popatrzcie: Któż to stworzył te wszystkie gwiazdy jak nie Ten, który je ustawił w wojskowe szyki i wszystkim ponadawał imiona? Jego potęga jest tak ogromna i tak wielka Jego siła, że nikt oprzeć Mu się nie zdoła.

40,27 Dlaczego mówisz, Jakubie, czemu twierdzisz Izraelu, że twoja droga zakryta przed Panem, Bóg twój nie widzi ścieżki, którą idziesz?

40,28 Czy ty jeszcze nawet tego nie wiesz? Czy nie nauczyłeś się jeszcze niczego? Pan jest Bogiem odwiecznym. nic Go nie męczy ani nie nuży, a Jego mądrość jest nie do zbadania.

40,29 To On dodaje sił tym, co są zmęczeni, i umacnia tych, którzy już osłabli.

40,30 Młodzi ludzie męczą się i chwieją, zdarza się, że mdleją młodzieńcy.

40,31 A tym, co ufają Panu, przybywa sił nowych i skrzydeł dostają jak orły. Biegną naprzód nie czując zmęczenia, poruszają się ciągle i nie są znużeni.

powrót do: CZYTAJ BIBLIĘ

powrót do: Modlitwa