.: hubala street :.

Dobrzański Henryk "Hubal", mjr, ostatni żołnierz Września - pierwszy partyzant. Urodził się 22 czerwca 1897 r. w Jaśle w rodzinie ziemiańskiej. Rodzicami jego byli Henryk Dobrzański de Hubal, syn Henryka i Leonii z domu Potockiej, urodzonej w Łoniowie diec. sandomierska i Maria, córka Włodzimierza Lubienieckiego i Felicji Drużbackiej, pochodzącej ze wsi Przytyk k. Bąkowa diec sandomierska.
Sakramentu chrztu udzielał mu w kościele parafialnym w Jaśle w dniu 13 lipca 1897 roku ksiądz Gracjan Szklarski. Rodzicami chrzestnymi byli Tadeusz Sroczyński i Maria de Dobrzańska, żona Kazimierza Drohojewskiego. Na chrzcie nadano mu imiona Henryk, Feliks i Józef. Młody Henryk wychowywał się w atmosferze głębokiego patriotyzmu i kultywowania wojskowych tradycji rodzinnych. Był on potomkiem pułkownika Dobrzańskiego, adiutanta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Jego pradziadek w linii matki, Hipolit Lubieniecki, był oficerem powstania listopadowego, a jego dziadek Włodzimierz Lubieniecki był jednym ze znanych uczestników powstania styczniowego.
Młodzieńcze lata Henryka Dobrzańskiego przypadają na okres Polski rozbiorowej, a jego losy związane były z dziejami ówczesnej dualistycznej monarchii austriacko - węgierskiej. Będąc jeszcze uczniem, w 1912 r. wstąpił do Drużyn Strzeleckich. W młodym wieku wykazywał ogromne zamiłowanie do koni i jazdy konnej. Z czasem zaczął interesować się również wojskiem. W 1914 r. ukończył szkołę realną w Krakowie i zdał maturę. Mjr Henryk Hubal Dobrzański

Kiedy wybuchła I wojna światowa, jako siedemnastoletni młodzieniec postanowił wstąpić ochotniczo do formujących się polskich oddziałów. Ze względu na wymagany wiek podał, że jest o rok starszy.
Henryk Dobrzański trafił do 2 pułku ułanów Legionów Polskich, z którym przeszedł w latach I wojny światowej cały karpacki szlak bojowy. Brał udział w walkach pod Rarańczą, w odsieczy Przemyśla i Lwowa, w bitwach pod Stawczanami, Basiówką i Bartłowem. Po zakończeniu I wojny światowej, w 1918 r. 2 pułk ułanów przemianowany został na 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. Z pułkiem tym Henryk Dobrzański przez wiele lat związał swoje losy. Pułk pełnił służbę pod Lipnem w czasie obejmowania Pomorza, uczestniczył w wojnie 1920 r., a następnie skierowano go do garnizonu w Bielsku. Za wzorową służbę wojskową i męstwo okazywane w walce Henryk Dobrzański odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari V klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz innymi orderami i odznaczeniami. Później otrzymał Krzyż Niepodległości. Henryk Dobrzański przebywał w Bielsku do 1926 r., po czym przeszedł do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W rok później przeniesiony został do miejscowego 18 pułku ułanów pomorskich. W tym samym roku został również awansowany do stopnia majora. W 1930 roku Henryk Dobrzański został przeniesiony do 20 pułku ułanów w Rzeszowie, w 1934 r. do 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie, a w 1936 r. do 4 pułku ułanów w Wilnie. Wszędzie cieszył się opinią zdolnego dowódcy. Henryk Dobrzański był ponadto wybitnym sportowcem, zdobywcą wielu nagród w europejskich konkursach hippicznych. W 1924 r. startował kilkakrotnie, uzyskując pierwsze miejsca w zawodach w Bielsku, Piotrkowie i Nowej Wsi. W roku następnym była Nicea, Warszawa, Londyn i Aldershot. Do historii polskiego jeździectwa przeszedł wyczyn Dobrzańskiego na zawodach konnych w Londynie, gdzie w walce o Puchar Narodów startował w polskiej ekipie jeździeckiej, która zdobyła drugie miejsce. Henryk Dobrzański dokonał jednak wówczas wyjątkowego wyczynu, osiągając dwukrotnie bezbłędne przebiegi i zarazem najlepszy indywidualny wynik dnia. Za ten wyczyn Dobrzański otrzymał złotą papierośnicę - dar księcia Walii za najlepszy indywidualny wynik uzyskany w konkursie jego imienia w Londynie. W Aldershot w konkursie myśliwskim Dobrzański zajął czwarte miejsce. Rok 1927 przyniósł znowu Dobrzańskiemu pierwsze miejsca w kilku zawodach konnych. W 1928 r. był członkiem polskiej ekipy na Olimpiadzie w Amsterdamie, a ponadto wygrał m.in. konkurs lekki na zawodach w Warszawie. Był to szczytowy okres w jego karierze sportowej. Jej bilans to zajęcie 22 razy pierwszego miejsca, 3 razy drugiego i 4 razy dalszych miejsc.
Kiedy wybuchła II wojna światowa, major Henryk Dobrzański stał się jednym z bohaterskich obrońców Polski. Jako zastępca dowódcy nowo formowanego 119 pułku ułanów, postanowił iść na pomoc oblężonej Warszawie. W dniu 28 września stolica jednak kapituluje.
Konający Henryk Dobrzański

Major Dobrzański decyduje się walczyć dalej. Jako ostatni żołnierz września, staje się pierwszym partyzantem. Będąc dowódcą oddziału wydzielonego kawalerii wojsk polskich liczącego około 200 ludzi prowadzi walki na Kielecczyźnie w rejonie Gór Świętokrzyskich. 1 października 1939 r. w pobliżu wsi Kłosa oddział majora Hubala stacza pierwszą potyczkę z Niemcami. W miesiąc później odnosi pierwsze poważne zwycięstwo nad siłami niemieckimi pod miejscowością Cisownik. Pod koniec marca 1940 r. oddział stacza zwycięską bitwę z batalionem Wehrmachtu w pobliżu miejscowości Huciska, w kilka dni później rozbija silną jednostkę nieprzyjaciela w okolicy miejscowości Szałasy. 30 kwietnia 1940 r. niewielki lasek koło Anielina został otoczony przez specjalną jednostkę SS wzmocnioną batalionem piechoty Wehrmachtu i kompanią czołgów, łącznie około tysiąc silnie uzbrojonych hitlerowców. O godzinie 5.15 rozpoczęli oni natarcie na lasek, w którym skrył się major "Hubal" ze swą kawalerią.
Był to ostatni bój Żołnierza Września. Zmasakrowane zwłoki "Hubala" Niemcy przewieźli do Tomaszowa Mazowieckiego i prawdopodobnie pochowali je później w paśmie leśnym między Ciechanowem a Lubochnią. Po rozwiązaniu oddziału wydzielonego wojska polskiego majora "Hubala" w dniu 25 czerwca 1940 r., wszyscy hubalczycy kontynuowali walkę z okupantem zachowując wierność ojczyźnie i swojemu bohatersko poległemu dowódcy. Major Henryk Dobrzański "Hubal" był człowiekiem wielkiego patriotyzmu. Za zasługi wojenne został w 1966 roku odznaczony pośmiertnie Krzyżem Virtuti Militari IV klasy.