ARTYKUŁY WŁASNE ... i PRZYJACIÓŁ

 

 

11. Dorota Ciepłucha, Rola świeckich w Kościele na podstawie dokumentów Kościoła i Ojca Świętego Jana Pawła II - zarys problemu

 

 

 

 

Żyjemy w czasach nowej ewangelizacji, gdzie zbawiamy się sami i pomagamy zbawiać się innym.

 

Dobrze by było, abyśmy zdali sobie sprawę z ważności tego zadania.

 

Jan Paweł II powiedział, że w „Kościele wybiła godzina laikatu” i w świetle tego stwierdzenia należy rozpatrywać odrodzenie Akcji Katolickiej na podstawie eklezjologii.

 

Vaticanum II oraz adhortacja Christifideles laici - gdzie w Polsce czeka ona na pełną realizację.

 

Akcja Katolicka chce podjąć dzieło nowej ewangelizacji

- będzie działała jako apostolstwo zespołowe wiernych świeckich,

- ale prowadzona będzie w ścisłej jedności z pasterzami Kościoła i z ich mandatu

- w związku z powyższym trzeba dobrze zrozumieć teorię laikatu, po to aby Akcja Katolicka była autentyczna z laikatem świadomym swego posłannictwa i powołania, a nie tylko z aktywistami może z dobrej woli, ale bez głębszej świadomości swego powołania i posłannictwa, którzy chcą po swojemu po świecku zaradzać problemom współczesności.

 

Tymczasem czynny i aktywny katolik świecki, tym bardziej członek Akcji Katolickiej musi zmieniać świat w oparciu nie o swoje własne pomysły - choćby były one najbardziej fantastyczne lecz tylko i wyłącznie w oparciu o Ewangelię zmiana świata, uobecnianie Misterium Paschalnego Chrystusa w Eucharystii i służbą w tym duchu wobec wszystkich - trudne to zadanie.

 

 Ale jeżeli nie uświadomimy tego sobie, biorąc to do serca to tworzenie innych programów przebudowy świata i Ojczyzny nie mają sensu i dla nich nie warto tworzyć Akcji Katolickiej.

 

 Żeby udowodnić się przed zagrożeniami należy:

pogłębić i ożywić wiarę w Jezusa Chrystusa,

 

Powołanie wiernych świeckich w Kościele i na świecie.

 

Wierni świeccy nie tylko należą do Kościoła, ale są Kościołem.

 

Konstytucja Dogmatyczna o Kościele mówi, że są to:

- wszyscy wierni chrześcijanie nie będący członkami stanu kapłańskiego i zakonnego prawnie ustanowionego w Kościele, mianowicie wierni chrześcijanie, którzy jako wcieleni przez chrzest w Chrystusa, ustanowieni jako Lud Boży i uczynieni na swój sposób uczestnikami kapłańskiego, prorockiego i królewskiego urzędu Chrystusowego, ze swej strony sprawują właściwe całemu ludowi chrześcijańskiemu posłannictwo w Kościele i w świecie.

- już Pius XII powiedział, że wierni świeccy zajmują miejsce w pierwszych szeregach Kościoła.

- muszą uświadomić sobie to, że nie tylko do Kościoła należą, ale sami są Kościołem tzn. wspólnotą wiernych żyjących na ziemi pod jednym przewodnictwem Papieża oraz pozostających z nim w łączności Biskupów.

 

Jeżeli chcemy nakreślić właściwą sylwetkę świeckiego musimy poznać pełny sens bogactwa jakim Bóg obdarza chrześcijanina.

 

„Chrzest odradza nas do życia dzieci Bożych, jednoczy nas z Chrystusem i Jego Ciałem, którym jest Kościół, namaszcza w Duchu Świętym czyniąc każdego z nas duchową świątynią.”

 

- pamiętamy co Jezus powiedział do Nikodema: „zaprawdę powiadam ci jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha nie może wejść do Królestwa Bożego”. Chrzest jest nowym narodzeniem jest odrodzeniem,

 

- przez chrzest stajemy się dziećmi Boga w Jego Jednorodzonym Synu Jezusie Chrystusie. Każdy chrześcijanin słyszy głos: „Tyś jest mój Syn umiłowany w Tobie mam upodobanie” i wtedy wie, że został przyłączony do Syna umiłowanego, sam stając się Synem przybranym. To Duch Święty nadaje ochrzczonym status synów Bożych: „Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało”.

 

A więc na podstawie soborowego określenia: laikat posiada niezwykłą godność wynikającą z jego powołania to: „Synowie w Synu, członkowie tego samego Ciała Chrystusowego żywe i święte przybytki Ducha”.

 

 Zwracając się do ochrzczonych św. Piotr mówił: „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem Bożym na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła”.

 

 Ludzie świeccy uczestniczą w urzędzie kapłańskim Chrystusa, gdyż wcieleni przez chrzest w Chrystusowe Ciało łączą się z Nim w tej ofierze, ofiarowując siebie samych i wszystkie swoje uczynki, modlitwy, życie małżeńskie i rodzinne, codzienną pracę, wypoczynek ducha i ciała jeśli są cierpliwie znoszone stają się duchowymi ofiarami miłymi Bogu przez Jezusa Chrystusa.

 

Mają udział w prorockim urzędzie Chrystusa, który zarówno świadectwem życia jak i mocą słowa głosił Królestwo Ojca tzn. ludzie świeccy są zobowiązani by z wiarą przyjąć Ewangelię i głosili ją słowem i czynem, przede wszystkim  zacząć od siebie, od swojego małżeństwa, rodziny - świeccy z tytułu swej przynależności do Chrystusa Króla uczestniczą w Jego urzędzie Królewskim i są przez Niego wezwani do służenia Królestwu Bożemu. Przeżywamy swą chrześcijańską walkę, aby pokonać w sobie królestwo grzechu, a następnie z miłości i w miłości służyć Jezusowi, który jest obecny we wszystkich braciach. Na mocy wspólnej godności Chrztu świecki jest współodpowiedzialny wraz z kapłanami, zakonnikami i zakonnicami za misję Kościoła. Sobór przedstawia świecki stan wiernych przede wszystkim jako miejsce w którym dociera do nich wezwanie Boga: „Tam ich Bóg powołuje”. Świeccy żyją w świecie pośród wszystkich spraw świata i jego obowiązków. Prowadzą normalne życie, uczą się, pracują, utrzymują ze sobą kontakty przyjacielskie, społeczne, zawodowe, I w ten sposób świat staje się pelem i narzędziem ludzi świeckich w realizacji ich chrześcijańskiego powołania. Bóg powołuje ich, aby wykonując powierzone zadanie przyczyniali się do uświęcenia świata. Powołanie do świętości to wezwanie do tego by żyli według Ducha by wszystkie codzienne zajęcia, prace, wszystkie troski, całe życie rodzinne, zawodowe i społeczne poświęcali i czynili w imię Jezusa Chrystusa dziękując Bogu Ojcu przez Niego.

 

„Ja jestem krzewem winnym wy latoroślami. Każdy kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić.”

 

 

 

Uczestnictwo świeckich w życiu Kościoła

 

Ludzie świeccy uczestniczą w życiu Kościoła nie tylko poprzez realizowanie swoich zadań, ale przede wszystkim w życiu i misji Kościoła partykularnego w którym „prawdziwie obecny jest i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół Chrystusowy”.

 

Nawołując świeckich do czynnego udziału w życiu własnego Kościoła partykularnego Sobór zachęca, aby byli oni uwrażliwieni na sprawy diecezji, której parafia jest jakby komórką gotowi zawsze na wezwanie swojego pasterza zaangażować własne siły i przedsięwzięcia diecezjalne.

 

Parafia jest wspólnotą władzy składającej się z wyświęconych kapłanów i innych chrześcijan i w której proboszcz jest hierarchicznym ogniwem łączącym parafię z całym Kościołem partykularnym.

 

We wspólnotach kościelnych działalność świeckich jest do tego stopnia konieczna, że bez nich apostolstwo samych pasterzy nie może być w pełni skuteczne.

 

Świeccy powinni nabierać coraz głębszego przekonania o tym, jak bardzo istotne jest apostolskie zaangażowanie na terenie własnej parafii w ścisłej jedności ze swoimi kapłanami powinni przedstawiać wspólnocie Kościoła problemy własne i świata w celu ich omówienia i rozwiązywania. W aktualnych warunkach mogą czynić wiele dla rozwoju autentycznej Kościelnej jedności we własnej parafii oraz rozbudzać misyjny zapał w stosunku do niewierzących jak i do tych, którzy zaniedbują praktyki religijne.

 

Świeccy angażują się w różnym stopniu i w różne formy uczestnictwa w życie parafii.

 

Taką uprzywilejowaną formą tego zaangażowania jest Akcja Katolicka, której rolę często podkreśla Ojciec święty Jan Paweł II. Szczególną rolę w budowaniu wspólnoty ma do spełnienia rodzina, którą Ojciec święty pojmuje jako „Kościół domowy”. To dzięki niej parafia a przez nią Kościół nabiera wymiaru rodzinnego.

 

Parafia poprzez czynny udział świeckich wiernych swemu powołaniu powinna stać się źródłem tryskającym pośrodku osady, do którego wszyscy mieszkańcy przychodzą ugasić pragnienie.

 

Aby odkryć istotę powołania laikatu we wspólnocie Kościoła wierni świeccy muszą dojść poprzez formację i autoformację do pełnej świadomości tego kim są, uświadomienie sobie tej niezwykłej godności swego posłannictwa i powołania.