By ocenić funkcjonowanie oka wyobraź sobie siebie jako smugę światła odbitą od 30 metrowego drzewa do oka żywego człowieka. Ty jesteś wyobrażeniem drzewa, podróżujesz z szybkością światła i masz do pokonania tor przeszkód na drodze do mózgu obserwatora.

Na początku napotykasz przejście przez przezroczystą wypukłą rogówkę, która załamuje i zwalnia Ciebie. Rogówka także zmniejsza Ciebie do stosownej wielkości (trochę większy rozmiar niż moneta pięciocentowa). Następnie przeciskasz się przez okrągłą, zmieniającą rozmiar źrenicę, kolorową membranę tęczówkę, która jeżeli jest zbyt jasno zredukuje Twoją intensywność.

W tym momencie jesteś odwróconym wyobrażeniem drzewa wielkości znaczka pocztowego, spłaszczonym na siatkówce. Nie na długo jednak! Natychmiast jesteś zamieniany ze smugi światła w impuls elektryczny i przesyłany przez nerw wzrokowy z siatkówki do mózgu.. Teraz jesteś spostrzegany jako 30 metrowe, trójwymiarowe, ustawione we właściwą stronę drzewo. Wszystko to trwa jedynie przez ułamek sekundy.

Streszczając: rogówka jest przezroczystą, jasna przednią pokrywką, która wpuszcza światło i zaczyna proces załamywania. Chroni także oko przed dostaniem się do niego obcych cząsteczek.

Źrenica to przystosowujący się otwór kontrolujący intensywność światła przedostającego się przez soczewkę. Soczewka ogniskuje światło przez ciało szkliste. Jest to jasna, podobna do żelu substancja, która wypełnia tylną część oka i wspiera siatkówkę.