BĄK

Pewien filozof włóczył się zawsze tam, gdzie bawiły się dzieci. Gdy zobaczył chłopca, który miał bąka, zaraz się przyczajał. Kiedy tylko bąk zaczynał krążyć, filozof pędził za nim, aby go złapać. Nic go nie obchodziło, że dzieci wrzeszczały i próbowały odwrócić jego uwagę od zabawki, a jeśli złapał bąka, dopóki ten jeszcze wirował, był szczęśli­wy, ale tylko przez chwilę, potem rzucał go na ziemię i odchodził. Wierzył bowiem, że poznanie każdej drobno­stki, a więc na przykład wirującego bąka, wystarczy do poznania ogólnego prawa. Dlatego nie zajmował się wiel­kimi problemami, wydawało mu się to rozrzutnością. Jeśli się rzeczywiście pozna najbłahszą drobnostkę, zna się wszystko, dlatego zajmował się tylko wirującym bąkiem. I zawsze gdy przygotowywano się do puszczenia bąka w ruch, miał nadzieję, że teraz mu się uda, a kiedy bąk się kręcił i on pędził za nim bez tchu, nadzieja stawała się pewnością, ale kiedy już potem trzymał głupi kawałek drewna w ręku, robiło mu się niedobrze i krzyk dzieci, którego dotychczas nie słyszał, a który teraz nagle roz­dzierał mu uszy, odpędzał go, a on zataczał się jak bąk niezdarnie smagany biczem.